Door: Floris Grijzenhout
Het was in de nacht van 8 op 9 november 2016 dat ik de President’s Night bijwoonde in de Melkweg in Amsterdam. Het was een ervaring die ik niet snel zal vergeten: zelden heb ik zo’n eenheidsworst meegemaakt als bij die gebeurtenis. Afgezien van een uitgerangeerd ex-politicus die, verkleed als Donald Trump, een speech mocht geven was er nauwelijks (positieve) aandacht voor de man die uiteindelijk als winnaar uit de bus kwam.
De lofdichten op en de steun voor Hillary Clinton waren niet aan te slepen en een eventueel presidentschap van Trump werd afgeschilderd als ‘het einde van de Westerse beschaving’. Het was dan ook schrijnend om te zien dat gedurende de nacht de sfeer in de zaal kantelde toen duidelijk werd dat de Amerikanen toch écht The Donald als leider prefereerden boven Hillary.
Vier maanden later heeft Donald Trump de eerste weken van zijn ambtstermijn achter zich gelaten en de media smulden: zij kregen genoeg mogelijkheden om de ongeschiktheid van deze vastgoedmagnaat aan te tonen. Schandaal op schandaal vond plaats en werd gretig uitvergroot. Hoewel deze kritiek terecht is, vraag ik mij af of de beoordeling wel evenwichtig is. Het is toch niet zo dat hij alleen maar uitglijders maakt? Proberen we zijn manier van denken wel te begrijpen of vinden we het lekker makkelijk om hem weg te zetten als incapable, incompetent and inefficient? Is er een positieve verhaal te melden? Jazeker.
Neem het defensievraagstuk. Trump geeft keer op keer aan dat de Verenigde Staten geen partnerlanden zullen helpen die hun afgesproken bijdrage van 2% van het BNP niet naar de NAVO storten. Het zal u bekend zijn dat, naast de VS (3,6%) alleen Griekenland, Engeland, Estland en Polen voldoen aan die norm. Nederland komt al jaren niet verder dan 1,2% van haar Bruto Nationaal Product. Donald Trump raakt dus een gevoelige snaar bij de andere 22 NAVO-landen. Maar krijgt hij ook iets voor elkaar of is het holle retoriek?
Laten we het dicht bij huis houden. Anderhalve week voor de parlementsverkiezingen in ons land buitelen de politici over elkaar heen om maar als hardste te roepen dat de Defensiebegroting omhoog moet. In tegenstelling tot de pensioenplannen van Henk Krol schreeuwt niemand om dekking van die investeringen, want dát het moet gebeuren is iedereen duidelijk. Opvallend: ook de minister die verantwoordelijk was voor de flinke bezuinigingen van de afgelopen jaren, maakte bij Buitenhof duidelijk dat Nederland weer (geleidelijk) naar de 2% toe moet.
Afgezien van een tweetal kleine christelijke fracties (ChristenUnie en SGP), die al ver voor Trump aangaven dat er meer geld moest naar Defensie, is bij de Nederlandse politieke partijen de boodschap vanuit Amerika dus aangekomen: Nederland kan niet alleen maar meeliften op de grote betalers van de NAVO, maar moet ook haar eigen zaken op orde brengen.
Is deze tendens in de verkiezingstijd volledig te danken aan President Trump? Nee, natuurlijk niet. De verslechterde veiligheidssituatie en de vluchtelingenstroom hebben ook hun invloed. Aan de andere kant spoorden Obama en Bush Jr. hun Europese collega’s ook al aan tot verhogen van de Defensiebudgetten, maar boekten zij weinig succes. Trumps retoriek heeft dus wel degelijk enige invloed.
Defensiebeleid is slechts een voorbeeld van een positieve daad van President Trump en zo zijn er meer. Graag sluit ik me aan bij Jaap de Hoop Scheffer, voormalig secretaris-generaal van de NAVO, die afgelopen vrijdag Europa aanspoorde toenadering te zoeken tot Trump. De Verenigde Staten blijven een partnerland, waarvoor geldt dat je er, zeker als media, kritiek op mag hebben. Laten we tegelijkertijd niet nalaten ook het positieve te benoemen en proberen afwijkende ideeën te begrijpen. Kracht is tenslotte niets anders dan evenwicht.
Image Source: Flickr.com